Toen Sam Kinsella voor het eerst ging werken in een lokaal verpleeghuis, ontmoette hij de 93-jarige Edward Hardy. Hardy communiceerde nauwelijks met dementie en depressie. Schreeuwend en overstuur, hij was er klaar mee en leek het eenvoudigweg opgegeven te hebben. Terwijl hij probeerde een gesprek te beginnen, zei Kinsella tegen Hardy dat hij een muzikant was en dat Hardy’s gezicht lichtte op. Hardy was ook een muzikant geweest. Een pianist. Zou het niet geweldig zijn om Hardy een toetsenbord te maken, dacht Kinsella. Wat er daarna gebeurde, verblufte iedereen. Dit verhaal groeit gewoon en bloeit voor je ogen en oren. Hoewel het getuigt van de kracht van muziek om het brein en de menselijke geest te verrijken, toont het ook de kracht van verbinding en het verschil dat een persoon kan maken in het leven van iemand anders. Ontroerende BlijNieuwslezersbijdrage