Vorig jaar is Maartje, 29 jr, geëmigreerd naar Sydney Australië samen met haar vriend. In haar tienerjaren heeft ze er vier jaar gewoond met haar ouders en ze verlangde er naar terug. Maartje doet vrijwilligerswerk in Australië voor WIRES, wildlife rescue organization ze is gespecialiseerd in vogels en voornamelijk de inheemse vogels Noisy miners en Rainbow Lorikeets. Ze krijgt vooral heel veel Noisies binnen en het is niet de populairste vogel dus samen met een andere vrijwilligster handelt ze alle binnenkomende telefoontjes over Noisy Miners af. Ook nu heeft Maartje er 3 in huis opgevangen, maar het wisselt met de week. Hoe werkt het? Ze vormen een groep met opgevangen jonge vogels, juveniels (jonkies) en wanneer ze oud genoeg zijn, laten ze de vogels vrij.
Drie dagen geleden gebeurde er echter iets heel bijzonders…; een verhaal om blij van te worden van één van onze redacteuren:

Drie dagen geleden, kwam er rond 19:30 uur een telefoontje binnen op de groepsapp over een onbekende vogel. Dus Maartje liet deze oproep gaan voor een collega. Maar toen veranderde de oproep en ging het opeens over een Noisy Miner. Maartje had er die dag al twee opgevangen. Ze was moe, het was al laat, maar besloot toch even te overleggen met haar collega vrijwilliger. Uiteindelijk werd afgesproken dat Maartje toch de drie kwartier lange rit zou maken om naar de vogel te gaan kijken.

Daar aangekomen, duwde de mensen die hadden gebeld, een vogeljong in haar handen en ze zag het gelijk: “Dit is geen Noisy miner… ik weet niet wat het wel is, maar geen Noisy”.
Die mensen gelijk helemaal in de stress: “Ja we vonden hem op straat en die moeder was er ook, grote vogel en die moeder is nu weg”
De man die gebeld had begon druk te googelen welke vogel het dan wel was. En wat bleek; het was een Spur-winges plover, ook wel Masked lapwing genoemd.
Maartje, die nog niet zo heel lang in de vogelopvang zit, gaf aan daar nog NOOIT van gehoord te hebben maar ze zou hem wel meenemen want het was al laat.

Thuisgekomen belde Maartje de Vogelopvang coördinator David.
Maartje: “David, ik heb een Spur-winged plover baby….”
David: “Nee, toch, toch geen Spur-winged plover!?”
Maartje: “Hoezo is daar iets mee dan?”
David: “Ja! Dat is een hele moeilijke vogel om op te vangen. Waarschijnlijk overleeft hij de eerste nacht al niet vanwege de stress. Je moet hem behandelen zoals een baby eendje, warmhouden (30 graden) en dan proberen te voeren. En áls hij uiteindelijk in de opvang komt, dan zit hij er minstens 4-6 maanden. Daarna moeten we andere Plovers vinden, bij andere vestigingen, om een groep te vormen kortom: dit is lastig, lastig, erg lastig.”
Maartje besloot om het toch maar een nachtje te proberen.
Langer zou sowieso niet werken, in combinatie met de Noisies.
Het beestje was volledig gestrest, heel klein en waarschijnlijk max 1 dag oud.

Uiteindelijk kreeg Maartje het beestje warm en lukte het ook om het wat eten te geven. Inmiddels was het 23:00 uur en Maartje, die al erg moe was, besloot om naar bed te gaan, er op hopend dat het beestje het zou overleven. Na een hele slechte nacht, met een constant piepende jonge Plover bij haar in bed, besloot ze, half versleten omdat ze geen oog had dichtgedaan, om 5:30 uur in de ochtend terug te gaan naar de plek waar het vogeltje gevonden werd. Om de ouders te gaan zoeken.

Dus hup, met die kleine Plover en een kruik in een mand, naar dat adres.
De vindplaats was vlak achter een golfbaan. Maartje had inmiddels gelezen dat Plovers veel op golfbanen leven. Dus waarschijnlijk was het jong door het hek de straat opgelopen.

Daar stond Maartje dan om 6:15 uur ‘s ochtends, een beetje moedeloos, half in pyjama, met die jonge Plover, bij het hek achter de golfbaan.
Precies op dat moment kwam er een man door het hek van het Golfterrein aan lopen. Maartje begreep van de man dat hij werkte voor de Golfbaan. Toen ze het verhaal wilde uitleggen, zou de man ‘het jong wel even ergens op de baan neerleggen’. Dat zou wel goedkomen. Want er zijn diverse Plovers op de Golfbaan. Hij zei: “Geef maar, ik neem hem wel mee”.

Maartje: “Neeeeee! Ik ga zèlf die golfcourse op met die kleine. En zèlf zoeken.”

Zo gezegd, zo gedaan. De man had de plek aangegeven waar normaal vaak Plovers zitten. Maar nu dus niet.
Maartje, niet voor één gat te vangen, besloot via haar Mobiele telefoon het geluid op te zoeken van een volwassen Plover en speelde het af. Een mooi tafereel, in joggingbroek om 6:30 uur in de morgen op een verlaten Golfbaan vogelgeluiden afspelen.

Maar na vijf min?
2 Plovers voor haar in het veld, een paartje!
De kleine Plover, eerst half dood lijkend, werd gek van blijdschap en ineens springlevend. Maartje zette het beestje op de grond en het rende naar z’n ouders. Het kleintje werd meteen warm gehouden en beschermd door zijn papa en mama.
En de Vogelcoördinator? Die was erg onder de indruk.

BlijNieuws! NB: Vanwege de privacy hebben we de namen aangepast