Bij een rollenspel in subgroepen tijdens een bijscholing hield ik een deelnemer over zonder rol. Omdat de oefening 20 minuten duurde, verzon ik maar dat Esther in die tijd langs de groepjes moest lopen en complimenten maken. Het gaf niet of de complimentjes reëel waren of niet. Het mocht over de rolinvulling gaan, het uiterlijk, de vriendelijkheid. Het mocht ook met gebaren: vriendelijk toelachen, duimpje hoog of bewondering uitbeelden. En dat zonder de groepjes in hun spel te storen. Bij de evaluatie vonden de deelnemers dat Esther hen bijzonder had gestimuleerd en dat ze ook blij werden van haar aanwezigheid. Ik moest denken aan het effect van de spiegelneuronen. Dit zijn neuronen in de hersenen die uitnodigen om geobserveerd gedrag na te doen. Denk maar eens aan een baby die lacht als de verzorger naar hem lacht. Het vriendelijke, blije gedrag van Esther wordt op de een of andere manier geïmiteerd door de deelnemers en dat maakt hen op hun beurt blij. Het blijkt dus mogelijk om op een positieve manier gedrag te verbeteren van individu en van een groep. Maar of het lukt om Esther in te zetten om een voetbalploeg weer aan het presteren te krijgen? Daar hebben we sportpsychologen en mentale coaches voor. In toenemende mate vertellen zij te werken met Positieve Psychologie. Hoe werkt dat dan? (meer…)