Bij ons in de straat woont een echtpaar van wie de vrouw MS heeft; wist ik niet omdat ik haar nooit buiten zag, ze was altijd in huis.
Op een middag liep ik achterom, haar poortdeur stond open en ik zag dat ze in een rolstoel zat en de tuin in keek. Dat raakte me en ik vroeg me af of ik haar niet eens zou gaan bezoeken. Niet zo maar naar buiten kunnen lopen of de fiets pakken en even naar de stad te rijden, dat is lastig. Haar man zag ik een paar dagen later en vroeg hem of Ineke – zo heet ze – het leuk zou vinden om bij ons in de tuin of bij haar in de tuin even met elkaar te praten. Dat leek hem wel wat voor haar.
Maar bij nader inzien schrok ik toch terug van mijn plannetje en probeerde het van me af te zetten.
Vanmorgen – de zon scheen – trok ik de stoute schoenen aan en belde aan en vertelde haar man, dat ik me toch een beetje ongemakkelijk voelde om haar te bezoeken. Afijn, we spraken af dat ik ’s middags langs zou komen om in de tuin bij elkaar te zitten. We zouden wel zien hoe het af zou lopen.
En hoe liep het af: enig was het ! we praatten over van alles en het werd een leuk uurtje bij Ineke onder de plataan; zij in haar rolstoel en ik op een tuinstoeltje bij haar met een kopje thee…